bethborin

Wednesday, April 30, 2014

ជីវិត​ខ្ញុំ (វគ្គ១)


ជា​កូន​ស្ត្រី​កសិករ​ម្នាក់​ មាន​ផ្ទះ​ឈើ​តូច​១ខ្នង​មាន​បណ្ដោយ​ប្រហែល ៣ម៉ែត្រ ទទឹង ប្រហែល​២ ម៉ែត្រ ដំបូល​ប្រក់​ស្លឹក ជញ្ជាំង​បាំង​ដោយ​សម្បក​ឈើ​ស្ងួត ។ ពេល​គេង​គឺ មាន​ភួយ​ធំ​មួយ និង​មុង​ធំ​មួយ យើង​គេង​រួមគ្នា មាន​ម៉ាក់ ​និង​បង​ប្អូន​ប្រុស ​នឹក​ឃើញ​ពេល​រដូវ​វស្សា ពេល​ភ្លៀង​មក​ម្ដងៗ ដូច​ជា​ដេក​កណ្ដាល​មេឃ ព្រោះ​ដំបូល​ស្លឹក​មិន​អាច​ទប់​ទល់​នឹង​ដំណក់​ទឹក​ភ្លៀង​ដ៏​ខ្លាំង​បាន​នា​ដើម​រដូវ​នោះ​ទេ ​នៅ​មាត់​សមុទ្ទ​មាន​ភ្លៀង​និង​ខ្យល់​បក់​ខ្លាំង​ៗ​ណាស់ ពិតជា​អាណិត​ម៉ាក់​ណាស់​ដោយ​យប់​ស្ងាត់​មេឃ​ភ្លៀង​ដូច​ហែក​នៅ​ពេល​ភ្លៀង​ខ្លាំង​ដំបូល​លិច​អ្វី​នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​សើម​ទាំង​អស់​ពេល​ឃើញ កូន​គេង​ទទឹក​ ម៉ាក​ខំ​ទាញ​កន្ទេល​ធ្វើ​ពី​អញ្ចូត​មួយ​មក​គ្រប​កូន​កុំ​ឲ្យ​ទទឹក​ភ្លៀង​ ពេល​នោះ​យើង​ត្រូវ​គេង​​ឡើង​រួញ​ដូច​កូន​កណ្ដុរ​ធ្លាក់​ទឹក​យ៉ាង​អ៊ីចឹង​ ។
[....]


កុមារា​ម្នាក់​ត្រូវ​ធ្វើ​ដំណើរ​ដោយ​ជើង​ទទេ​លើ​ចម្ងាយ​ផ្លូវ​ប្រហែល​២គីឡូម៉ែត្រ​ ស្លៀក​ខោ​ជើង​ខ្លី​ពណ៌​ខៀវ​អាវ​ស​ដៃ​ខ្លី ដៃ​កាន់​ថង់​មួយ​មាន​ក្ដារ​ឆ្នួន១ និង​សៀវភៅ​សរសេរ​១ក្បាល មាន​ខ្មៅ​ដៃ​និង​ដីស ពីរ​បី​កំណាត់ នៅ​ក្នុង​ថង់​យួរ​ពណ៌ស១ ។ មួយ​ពេល​ត្រូវ​ទៅ​រៀន​មាន​ប្រាក់​មិន​លើស​៣០០រៀល សម្រាប់​ការ​ទិញ​អី​ញ៉ាំ គេ​បាន​កំពុង​ញញឹម​ពេញ​ចិត្ត​នឹង​ជីវិត​របស់​គេ​ដោយ​គ្មាន​ខ្វល់​អ្វី​ឡើយ ពេល​ជួង​សាលា​បន្លឺ​ឡើង​សិស្ស​ត្រូវ​បាន​ដើរ​សំដៅ​ទៅ​ដង​ទង់ជាតិ ។ ម៉ោង​ចេញ​លេង​លឺ​សូរ​តែ​សំឡេង​កញ្ជ្រៀវ​របស់​កុមារាកុមារី គ្រប់​ៗ​ថ្នាក់ ពិត​ជា​សប្បាយ​ណាស់ ។ តែ​បន្ទាប់​ពី ត្រឡប់​មក​ពី​សាលា​វិញ​កុមារ​ម្នាក់​នេះ​ត្រូវ​មាន​ទំ​នូល​ខុស​ត្រូវ​យ៉ាង​ច្រើន​ដោយ​សារ​ជា​កូន​អ្នក​ក្រី​ក្រ​ម្នាក់​ជីវិត​ត្រូវ​តែ​ខំ ពេល​ទំនេរ​ពី​ការ​សិក្សា​កុមារ​នេះ​បាន​ជួយ​ទូល​នំ​លក់​ដោយ​ម្ដាយ​ជា​អ្នក​ធ្វើ​ចំណូល​ដែល​បាន​ចំណេញ​ពី​ការ​លក់​នំ​នេះ​មិនដល់​៣០០០ រៀល ​ត្រូវ​យក​មក​សម្រាប់​ទិញ​អង្ក និង​ម្ហូប​នំ​ចំណី​។ បើ​មិន​មាន​នំ​លក់​ទេ​កុមារ​នេះ​ក៏​​មិន​ទំនេរ​ដែរ​ គេ​បាន​ទៅ​ដើរ​លូក​ក្ដាម ចាប់​ត្រី រាវ​បង្គា​គ្រាន់​បាន​ជា​ម្ហូប​បើ​សល់​អាច​លក់​បាន​កម្រៃ​ខ្លះ។ វ័យ​ត្រឹម​៧​ឆ្នាំ​កុមារា​ម្នាក់​អាច​ទទួល​បន្ទុក​រៀប​ចំ​ចម្អិន​បាយ​ម្ហូប​សម្រាប់​គ្រួសារ​​គេ​បាន​ហើយ​ជា​អ្នក​ជួយ​មើល​ការងារ​ក្នុង​ផ្ទះ​សព្វ​គ្រប់​។មាន​ត្រឹម​ត្រី​១​ក្បាល​អាច​ហូប​បាន​គ្រប់គ្នា​ឆ្អែត​ដល់​ទៅ​៤នាក់​បេះ​ស្លឹក​ឈើ​បន្លែ​ព្រៃ ស្ល​កុហក​អាច​ឲ្យ​ញ៉ាំ​បាន​១ពេល​គិត​មួយ​ពេល​​
[....]
នៅ​ពេល​ចង់​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ណា​ម្ដង​ទោះ​ចម្ងាយ​១០​គីឡូម៉ែត្រ​ ក៏​កុមារ​យើង​​ធ្វើ​ដំណើរ​ដោយ​ជើង​​ដែរ ព្រោះ​ក្នុង​ផ្ទះ​គ្មាន​យាន​ជំនិះ​ទេ។

ពេល​ដែល​ចូល​រៀន​ថ្នាក់​អនុ​វិទ្យាល័យ​ យុវជំទង់​​យើង​ត្រូវ​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​រៀន​ចម្ងាយ​ប្រ​ហែល​៥​គីឡូម៉ែត្រ​គ្រួសារ​គេ​គ្មាន​សូម្បី​តែ​ប្រាក់​ដើម្បី ទិញ​កង់១គ្រឿង​ដើម្បី​ឲ្យ​កូន​ទៅ​រៀន​នឹង​គេ​ ។ ​តែ​មិន​អស់សង្ឃឹម​នឹង​រាថយ​ឡើយ​នៅ​ដំណាក់​យុវ​ជំទង់​និង​ម្ដាយ​បាន​ដើរ​ស៊ី​ឈ្នួល​គេ​ដក​​ស្ទូង​(ក្នុង​រដូវ​វស្សា​ធ្វើ​ស្រែ) រយៈពេល​ជិត​មួយ​ខែ​ដើម្បី​សន្សំ​លុយ​គ្រប់​១០​ម៉ឺន​រៀល​សម្រាប់​ទិញ​កង់​១គ្រឿង។​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​

No comments:

Post a Comment